Freek Nieman (69 jaar) was meer dan een halve eeuw werkzaam in de grafische industrie. Als jongen van vijftien ging hij al aan de slag bij een drukkerij in Amsterdam. Hij werkte tot aan zijn pensioen-nu 3,5 jaar geleden - bij verschillende bedrijven in de grafimedia. In al die jaren heeft hij zijn vakkennis steeds verbreed. Stilstaan was geen optie; de sector was steeds in ontwikkeling. Nu hij gepensioneerd is, zit hij nog steeds niet stil. Zijn dagen worden gevuld met sporten, vrijwilligerswerk en genieten van het leven. “Al moest ik toen ik net gepensioneerd was wel wennen aan het vrij zijn.”
Werken en te leren vanaf vijftienjarige leeftijd. Hoe was dat?
“Toen ik ging werken was ik gelijk in opleiding. Die opleiding duurde zes jaar. Tegenwoordig kun je in zes jaar dokter worden, maar toen was die tijd nodig om in de grafische industrie te kunnen werken. Drie jaar lang elke dag naar school. En daarna: drie jaar lang één dag in de week naar school en vier dagen werken. Ik ben begonnen met de opleiding als handzetter bij drukkerij Gebroeders Winter in Amsterdam. Al snel werd me geadviseerd om vakken te volgen voor offset, reproductiefotografie en werktekeningen maken, dat soort dingen. Toen ik mijn diploma kreeg ben ik me eigenlijk direct gaan omscholen.”
“Op het moment dat je in de grafische industrie ging werken was je verplicht om lid te worden van een vakbond. Dat had ermee te maken dat de werkgevers waren georganiseerd en zij wilden dat het personeel ook georganiseerd was. Ik ben eigenlijk net zo lang lid van een vakbond als dat ik pensioen betaald heb. Op het moment dat ik in het bedrijf kwam, bouwde ik gelijk pensioen op.”
Werkervaring opgedaan bij verschillende drukkerijen
“Ik kon het vak verder leren bij drukkerij Atlantic in de Warmoesstraat in Amsterdam. Dat was destijds een drukke straat, waar wel zes drukkerijen zaten, heel bijzonder. Als je het bij de een niet naar je zin had, kon je bij wijze van spreken zo aankloppen bij de ander. Ik heb er bijna tien jaar gewerkt en ben daarna naar drukkerij Haverlag gegaan in Zaandam. Ik denk dat ik daar in totaal zo’n 20 jaar heb gewerkt, na wat omzwervingen. Het waren roerige jaren waarin veel drukkerijen moeite hadden om het hoofd boven water te houden of zelfs failliet gingen. Mijn laatste werkgever was drukkerij Vanwijk in Oostzaan, dat ruim 100 jaar bestond, toen ik er kwam werken. Ik heb er de laatste zeventien jaar van mijn werkzame leven met veel plezier gewerkt. En in al die jaren heb ik me steeds verder ontwikkeld.”
En toen kwam het pensioen in zicht…
“Ik heb ervoor gekozen om rustig af te bouwen. Eerst 36 uur werken, vier dagen van negen uur en een dag in de week vrij. Uiteindelijk heb ik bij mijn laatste werkgever gebruik kunnen maken van de 80-90-100 regeling. Dan ga je kort voor je pensioendatum 80% werken, je krijgt 90% salaris en 100% pensioenopbouw. Op het laatst werkte ik drie en uiteindelijk zelfs twee dagen per week. Dat was best wennen, ook voor mijn collega’s die je opeens een stuk minder ziet.”
Stilzitten is geen optie
“In het begin moest ik echt wennen aan al die vrije tijd. Uiteindelijk heb ik het een en ander opgepakt. Ik tennis nu twee keer per week, en daarnaast speel ik een dag in de week jeu de boules. Bij de voetbalvereniging doe ik nog wat onderhoudsklussen. Verder werk ik ’s zomers een aantal weken vrijwillig als beheerder van een camping in Zuid-Limburg. Het is één van de weinige campings in Nederland die door vrijwilligers gerund wordt. Ook zijn we in de zomermaanden veel te vinden in ons strandhuisje in Zandvoort. Natuurlijk hoeven mijn twee kleindochters maar te kikken en ik sta voor ze klaar! En ik heb me net opgegeven als social driver bij een nieuwe stichting in Amsterdam die zorgt voor vervoer voor mensen die niet meer zo goed kunnen lopen. Ik breng ze van A naar B in zo’n elektrische Canta. Ik zit nog lang niet stil! “
Is de actualiteit over de nieuwe pensioenwet nog steeds interessant?
“Jazeker. Ik denk dat het voor iedereen spannend is wat er gaat gebeuren. Want je hoort dat de pensioenen sneller omhoog kunnen gaan, maar ook dat ze sneller omlaag kunnen gaan. Het werkt twee kanten op. Dat is natuurlijk spannend. Ik lees ook alle informatie die Pensioenfonds PGB me hierover stuurt. Als graficus bekijk ik natuurlijk graag het gedrukte magazine! Maar ook digitaal lees ik alles, dat is wel zo makkelijk.”
En online actief?
“Steeds meer. Ook dankzij mijn vrouw Audrey, die wat jonger is, en die me tips geeft als het nodig is. Op PensioenTrefpunt (de digitale ontmoetingsplaats van de Vereniging van Gepensioneerden – red.) volg ik vergaderingen en zo. En ik ben erg enthousiast over de onlinebijeenkomsten die ze samen met Pensioenfonds PGB organiseren.. Dan zitten er aan de andere kant van het scherm drie personen die iets vertellen over bijvoorbeeld het nieuwe pensioenstelsel of over de verhoging van de pensioenen. Die kun je vragen stellen via de chat, en ze beantwoorden die dan gelijk. Heel netjes dat ze daarbij je naam noemen en zich direct tot jou richten. Dat spreekt me wel aan, je hebt direct contact met elkaar.”